Հին հունական քանդակը նշանակալի տեղ է զբաղեցնում արվեստի պատմության մեջ՝ ծառայելով որպես միջավայրի զարգացման հիմնաքար։ Հույն քանդակագործների վարպետությունն ու նորարարությունը անջնջելի հետք են թողել քանդակագործության աշխարհում՝ նպաստելով նրա էվոլյուցիային դարերի ընթացքում:
Վաղ արխայիկ ժամանակաշրջանից մինչև հելլենիստական դարաշրջան, հույն քանդակագործները դրսևորեցին ձևի, անատոմիայի և արտահայտման անզուգական վարպետություն՝ հեղափոխելով մարդկային կերպարը եռաչափ արվեստում: Նրանց աշխատանքը ոչ միայն արտացոլում էր ժամանակի գեղագիտական իդեալները, այլև գրավում էր հին հունական մշակույթի, դիցաբանության և գաղափարախոսության էությունը:
Հին հույների քանդակագործության մեջ ամենանշանավոր ներդրումներից մեկը մարդու կերպարի նատուրալիստական և իրական պատկերների ներմուծումն է: Արխայական ժամանակաշրջանի Կուրոսի և Կորեի խորհրդանշական արձանները ցույց են տալիս մարդու կառուցվածքը կենսունակության և ռեալիզմի զգացումով մոդելավորելու վաղ ջանքերը, որը շեղում է նախկին քաղաքակրթությունների կոշտ ավանդույթներից:
Ավելին, հույները բարձրացրել են կոնտրապոստոյի արվեստը՝ քանդակագործական տեխնիկա, որը կերպարներին ներծծում է դինամիկ շարժման և հավասարակշռության զգացումով: Այս նորամուծությունը նատուրալիզմի և հոսունության նոր մակարդակ բերեց քանդակագործական ձևերին՝ հիմք դնելով հունական քանդակագործությանը բնորոշ իրական կերպարների համար:
Դասական շրջանը զենիթը նշեց հունական քանդակագործական նվաճումների մեջ, այնպիսի արվեստագետներ, ինչպիսիք են ֆիդիաները եւ պոլիկլեիտոսը, որոնք արտադրում են անժամկետ գլուխգործոցներ, որոնք մարմնավորում էին մարդու մարմնի կատարելագործումը: Աստվածների, հերոսների եւ մարմարե գրած մարզիկների պատկերավոր գործիչները եւ բրոնզե մակրոնները եվրոպացվեցին իդեալականացված գեղեցկությունն ու ներդաշնակությունը հունական գեղարվեստական փիլիսոփայության համար:
Ավելին, հին հունական քանդակի ազդեցությունը տարածվեց գեղագիտական ոլորտից այն կողմ, ներթափանցելով քաղաքականության, կրոնի եւ սոցիալական դիսկուրսի ոլորտներ: Քանդակները զարդարում էին հանրային տարածքները, տաճարները և սրբավայրերը՝ ծառայելով որպես քաղաքացիական հպարտության, կրոնական նվիրվածության և մշակութային ինքնության արտահայտություն։ Նրանք հաղորդեցին առասպելաբանության, պատմական իրադարձությունների և բարոյական առաքինությունների պատմություններ՝ ձևավորելով հին հունական հասարակության կոլեկտիվ գիտակցությունը։
Հատկանշական է, որ հելլենիստական շրջանը ականատես եղավ քանդակագործական առարկայի եւ ոճական փորձերի դիվերսիֆիկացման, քանի որ նկարիչները ուսումնասիրում էին հուզական ինտենսիվությունը, դրամատիկ շարժումը եւ իրենց աշխատանքներում բնականաբար աճում էին բնականոն: Համալիր, բազմակողմանի կոմպոզիցիաների ստեղծումը եւ հզոր հույզերի պատկերումը ընդլայնեցին քանդակագործության արտահայտիչ ներուժը, ճանապարհը հարթելով հելլենիստական արվեստին բնորոշ զգացմունքային եւ թատերական հատկությունների համար:
Այս խորը ներդրումների արդյունքում հին հունական քանդակը կանգնած է որպես քաղաքակրթության գեղարվեստական սրամտության եւ մշակութային ժառանգության տեւական վկայություն, որը շարունակում է ոգեշնչել եւ ազդել աշխարհի նկարիչների եւ արվեստի սիրահարների վրա: Հունական քանդակի հարատեւ ազդեցությունը ռեզոնանսվում է դարերի ընթացքում, ընդգծելով դրա հարատեւ արդիականությունն ու նշանակությունը մարդկային ստեղծագործականության պատմության մեջ: