Արվեստը վաղուց եղել է մարդկային փորձի արտացոլումը, և ժամանակի և ժամանակավորության հայեցակարգը պատմության ընթացքում եղել է արվեստի տարբեր ձևերի կենտրոնական թեմա: Քանդակը և գեղանկարչությունը, լինելով արվեստի երկու ամենահայտնի ձևերից, յուրաքանչյուրն իր ուրույն ձևերով զբաղվել է ժամանակի հասկացությամբ՝ առաջարկելով տարբեր տեսակետներ և արտահայտման եղանակներ:
Երբ խոսքը վերաբերում է քանդակագործությանը, ժամանակի հայեցակարգով ներգրավվածությունը ազդեցիկ է և բազմակողմանի: Ի տարբերություն արվեստի այլ ձևերի, քանդակն ունի եռաչափ տարածության մեջ գոյատևելու ուշագրավ կարողություն, որը թույլ է տալիս դիտողներին ընկալել այն տարբեր տեսանկյուններից, և այդպիսով, ժամանակի ընթացքում քանդակը կարող է բացահայտել իր տարբեր կողմերը՝ ստեղծելով ինտերակտիվ փորձ, որը փոխվում է ժամանակի ընթացքում: Քանդակը սոսկ ստատիկ առարկա չէ. այն զարգանում է նայողի աչքում՝ դրանով իսկ մարմնավորելով ժամանակավորության բուն էությունը:
Ավելին, շատ քանդակագործներ միտումնավոր կերպով ներառում են ժամանակային տարրեր իրենց աշխատանքներում, ինչպես օրինակ՝ ժամանակի ընթացքում փոխվող նյութերի օգտագործումը կամ շարժումը կամ փոխակերպումը պատկերող կտորներ ստեղծելը: Այս կանխամտածված ընտրությունները նպաստում են արվեստի գործի և ժամանակի միջև դինամիկ փոխհարաբերություններին, խթանելով ավելի խորը կապը դիտողի և գոյության անընդհատ փոփոխվող բնույթի միջև:
Մյուս կողմից, գեղանկարչությունը, թեև ավանդաբար սահմանափակվում է երկչափ հարթության մեջ, նույնպես տարբեր ձևերով բախվում է ժամանակի հայեցակարգին: Ժամանակը ներառված է նկարի ստեղծման գործընթացում, քանի որ նկարիչը մանրակրկիտ կերպով շերտավորում է գույները, հյուսվածքները և զգացմունքները՝ ընդգրկելով ժամանակի պահերը հենց արվեստի գործվածքի մեջ: Ավելին, նկարները կարող են առաջացնել անժամկետության զգացում, անցնելով ժամանակային սահմանները և հրավիրելով դիտողներին միաժամանակ մտածել անցյալի, ներկայի և ապագայի մասին:
Ժամանակի հետ կապված քանդակի և գեղանկարչության միջև ուշագրավ խաչմերուկը հայեցակարգն է