Մարքսիստական արվեստի տեսության մեջ արվեստը դիտվում է որպես մշակութային արտադրության ձև, որն արտացոլում և ամրապնդում է գերակշռող տնտեսական և սոցիալական կառույցները: Այս տեսանկյունը ուսումնասիրում է, թե ինչպես է արվեստը ծառայում որպես արտահայտչամիջոց, գիտակցության ձևավորման գործիք և հասարակության նյութական պայմանների արտացոլում:
Հասկանալով արվեստի դերը մշակութային արտադրության մեջ
Մարքսիստական արվեստի տեսությունն ընդգծում է արվեստի նշանակությունը՝ որպես մշակութային արդյունք, որը ձևավորվում է գերակշռող արտադրության եղանակով և գերիշխող դասակարգային շահերով։ Արվեստը չի դիտվում որպես տրանսցենդենտալ կամ մեկուսացված ոլորտ, այլ ավելի շուտ որպես ավելի լայն սոցիալական և տնտեսական համատեքստի անբաժանելի մաս:
Մարքսիստական տեսանկյունից արվեստը ծառայում է որպես հասարակության հայելին` արտացոլելով հակասությունները, պայքարը և անհավասարությունները, որոնք բնորոշ են կապիտալիստական համակարգին: Այն առաջարկում է պատկերացում կազմել տարբեր սոցիալական դասերի փորձի մասին և բացահայտում է ուժի դինամիկան, որը հիմք է հանդիսանում արվեստի արտադրության և սպառման հիմքում:
Արվեստը որպես գիտակցության ձևավորման գործիք
Մարքսիստական արվեստի տեսությունը պնդում է, որ արվեստը վճռորոշ դեր է խաղում հասարակության ներսում անհատների գիտակցության ձևավորման և ձևավորման գործում: Սոցիալական իրականության իր ներկայացման միջոցով արվեստը ներուժ ունի բարձրացնելու իրազեկությունը, մարտահրավեր նետելու գերիշխող գաղափարախոսություններին և խթանելու քննադատական մտածողությունը զանգվածների շրջանում:
Արվեստը հանդես է գալիս որպես միջոց, որի միջոցով արվեստագետները կարող են այլակարծության, դիմադրության և համերաշխության հաղորդագրություններ փոխանցել՝ ծառայելով որպես սոցիալական փոփոխությունների կատալիզատոր: Այս իմաստով արվեստը դառնում է մշակութային արտադրության ձև, որը խթանում է երկխոսությունը, խրախուսում է կարեկցանքը և մոբիլիզացնում համայնքներին՝ կասկածի տակ դնելու և մարտահրավեր նետելու ստատուս քվոն:
Արվեստի նշանակությունը մշակութային արտադրության շրջանակներում
Մշակութային արտադրության շրջանակներում արվեստը ուրույն դիրք է գրավում որպես պայքարի և դիմադրության վայր։ Մարքսիստական արվեստի տեսությունը ընդգծում է արվեստի և գերիշխող սոցիալական պայմանների միջև դիալեկտիկական հարաբերությունները՝ գիտակցելով արվեստի գոյություն ունեցող դրությունը արտացոլելու և փոխակերպելու ներուժը:
Արվեստագետները դիտվում են որպես փոփոխության գործակալներ, ովքեր իշխանություն ունեն տապալելու գերիշխող պատմությունները, բացահայտելու կապիտալիստական հասարակության հակասությունները և պատկերացնում մարդկային հարաբերությունների կազմակերպման այլընտրանքային ուղիներ: Որպես մշակութային արտադրության ձև, արվեստը պարզապես ապրանք չէ, որը կարելի է գնել և վաճառել, այլ վիճաբանության վայր, որտեղ հատվում են տարբեր ձայներ և տեսակետներ: